BİR YİĞİT İNSAN OSMAN ÇİFTÇİ
Durali Doğan
Bana gelen bir telefondan öğrenmiştim Uğur’un şehit olduğunu.
Uğur’un arkadaşı köylüm Hacı Veli Kamış telefonun öbür ucunda titrek bir sesle Diyarbakır’dan arıyordu:
-Durali Hocam, Uğur Çiftçi’yi şehit verdik. Sizden arkadaşları adına bir ricamız var: Rahmetli sağlığında “Adaletin Bu mu Dünya” türküsünü çok severdi. Arzumuz olarak bu türküyü ileriki günlerde radyoda ve televizyonda çaldırır mısınız! Bu dileğini yerine getirdim. O zaman program yaptığım hem Bayrak TV'de,’ hem de Sorgun İpek Fm radyoda defalarcs dinletmiştim. O günden beri ne zaman bu türküyü dinlesem Şehit Uğur’u hatırlarım.
İşte o şehidimizin babası Yozgat’ın yetiştirdiği bir yiğit adamdan bahsedeceğim.
Osman Çiftçi.
Yozgat Darıcı köyünden.
Yozgat Şehitler Kervanı’na katılan 87. Şehit Uğur’un babasıydı.
Yozgat Şehit Aileleri Derneği Başkanı (1994-2001)
Bölücü terör onun da canını yakmış, ciğerini söküp almıştı bedeninden.
O yıllarda Bayrak TV’de şehitlerimizle ilgili bir program esnasında tanışmıştık.
Sonraki yıllarda dostluğumuz ilerledi.
Bahtiyar Vahapzade’nin şu kıtasını ezberlemiş, arada bir okurdu. Ben de ondan ezber ettim:
İlk andım vetenimdir,
Men hem odam, hem suyam.
Bu torpagdan yarandım,
Bu torpaga borçluyam.
Şehit Uğur ilk çocuklarıydı. Ailesine uğur getirsin diye bu adı vermişlerdi.
Askere; davulla, zurnayla, kurban keserek uğurlamışlardı.
1995 yılının Ramazan ayında, bir Cuma günü Tunceli’de PKK’lı teröristlerle çatışırken şehit düştü.
İzmir’de yaşayan Çiftçi ailesi çocukları şehit olduktan sonra tekrar Yozgat’a dönmüşlerdi. Osman Çiftçi o yıllarda bana;
-Durali Hocam Yozgat halkı benim şehidime öyle sahip çıktı ki anlatamam. Bundan böyle Yozgat’ta yaşayıp, Yozgat’ta mücadele vereceğim, demişti.
Dediğini de yaptı. Bir şehit babası olarak Yozgat Şehit Aileleri Derneği Başkanı oldu ve bu görevi yıllarca sürdürdü. Mücadeleci bir şehit babası ve dernek başkanıydı. Teröristbaşının yargılandığı ve idama mahkum olduğu İmralı’daki duruşmalara da katılmış, bu uğurda mücadele etmişti.
Şehit oğluna özel bir oda yaptırmış, özel eşyalarını, bayrağını, mektuplarını, takdir belgelerini, hatıra defterini, fotoğraflarını bu odada saklıyordu.
Uğur’un hatıra defterini uzun uzun karıştırmış, defterin kapağına yazdığı şu bir kıta şiiri ben de aradan geçen uzun yıllara rağmen unutamamıştım:
Ömür bir yapraktır
Elbet bir gün solacak.
En güzel hatıralar,
Bu defterde kalacak.
Babalar böyle. Ya şehit anaları! Şehit analarıyla oğullarını konuşmak yürek paralar. Şehit Uğur’un anası;
-Rüyasında oğlunun uçarak yeşilliğe konduğunu, durmadan anlatır, dururdu.
Aradan yıllar geçti, devir değişti, insanlar değişti, fikirler değişti, duygular değişti.
Eskiden vatan hainleriyle mücadele eden şehitlerimizin tabutuna sarılırdı ay yıldızlı bayrağımız, şimdi PKK sevicilerin tabutlarına da sarılıyor.
O yiğit insan şimdi yaşasa de bebek katillerine şehit denildiğini duysa, yüzlerinin okşandığını görseydi; vadesinden değil, kahrından ölürdü.
Rahmet olsun...