AY BATARKEN
Yahya Aksoy
Yok yok yanlış okumadınız! Hep güneşin batışı, güneş batarken, gurup anı dendi size. Ben öyle demiyorum şimdi. Ay batarken diyorum. Hiç izleme olanağınız oldu mu bilmem; ama görülesi bir doğa olayı.
Ben doğanın bu coşkusunu Bodrum Yarımadası Güllük Körfezi’nde izleyebildim. Yaz aylarını geçirdiğimiz Güllük’te. İnanmadım, inanamadım, göz yanılsaması sandım. Güneşin batışını, hilal ve dördünlerde ayın batışını seyretmek tutkum oldu. Bugün için söylüyorum, güneş 20. 30’da battı, ay 00.45’te.Hem gözledim, hem hayran kaldım. Sonra da anlatıp paylaşmadığıma üzüldüm
Doğanın bu görkemini izlediğim yerdeyim. Karşımda Kıyıkışlacık, İasos yani. Milattan 3000 yıl önce buradaydı insanlar. Kültürlerini, yaşayışlarını örenyerde görmek olası. Hermias, hani denizde kaybolan çocuk, bir yunusun sırtında kıyıya gelir ya işte burası o yer. En güzellerinden biri, varlığımızı borçlu olduğumuz en büyük önder Ata’mızın sağlığında büstü dikilen ilk yerlerden biri olması. 29 Ekim 1935’te Güllük bu onuru kazandı ve yaşatıyor.
İşte böyle bir konumdayım. Dostlarla izledim günbatımını. Anlatmak öylesi güç ki…Doğa şaşırttı, doğa sevindirdi, doğa coşturdu.Güneş denizi, bulutu kırmızıya boyadı ve kaçtı.
Günün geceyle buluşması bir ayrı buralarda. Bir telaş balıkçılarda deme gitsin. Gün gitti, martılar gitti. Koca körfez kaldı balıkçı teknelerinin ve Kıyıkışlacık’ın ışıklarına.
Gece ilerledi, sesler dindi. Sanki doğa uyudu. Saat oldu 24.00 o da ne…Yeni bir coşku başladı bu körfezde. Ay ilk dördündü. Önce ışıklı, sonra sarı, dahasında turuncu şimdi de oldu mu sana narçiçeği. Batmaya hazırlanıyor hem de pek hızlı. Körfezin ortasında kızıl bir karpuz dilimi oldu. Cump sulara… Öyle gizemli, öyle çocuksu ki sanki çıkıp sobe diyecek.
Biliyorum biliyorum bu görünürde bir batış, kim bilir nerelerde doğuyor şimdi. Olsun, ben inançla, sevinçle, doğanın verdiği coşkuyla yarın sabah güneşin sobe demesini bekleyeceğim.
5000 yıldan beri izlenen güzelliklerin iyilikler, sevinçler, sağlıklar getirmesi dileğiyle… (SEVİM YÜCESAN)